Benvinguts / Bienvenidos

Benvinguts a un espai on fer-se preguntes, qüestionar les nostres veritats, fer crítica constructiva. Ser dissidents d’aquest sistema vol dir fer propostes des del dubte i l’esperança.



domingo, 26 de marzo de 2017

Gestión positiva de las crisis

Como dice un psiquiatra amigo mío, la vida es maravillosa , "pero a veces duele, y mucho". La crisis están asegurada, tarde o temprano nos enfrentamos a cambios imprevistos y súbitos para los que no teníamos recursos para afrontarlos. Todo o parte de nuestro sistema entra en barrena y todo nuestro sistema de creencias, recursos y entorno se resitúa.

Las crisis pueden ser pequeñas o enormes, previsibles o súbitas, pero como las gestionemos siempre depende de nosotros.

La vida nos da sorpresas pero, la manera como las vivamos es nuestra elección.

El dolor es inevitable, el sufrimiento es opcional.

Resultat d'imatges de crisis

Las crisis verdaderamente fuertes, son como un puñetazo en la cara, de deja K.O. inevitablemente durante un tiempo, te paraliza, te desconecta de tus recursos, te deja sin defensas. Pero esto es transitorio y es importante no regodearte en esta fase y pasar a la siguiente lo antes posible. La fase de shock, puede ser muy dolorosa, mejor no quedar ahí por mucho tiempo y no obtengas ningún beneficio secundario del momento o te retendrás en él. Si ir explicando a todo el mundo lo que te ha pasado te proporciona mimos y atenciones, te costará despegarte de esta fase y no te beneficiará en nada.

Las crisis son una gran ocasión de crecer, de independizarse, de conocerse, aceptarse, descubrir debilidades y fortalezas. Ponen de manifiesto emociones no resueltas, apegos insanos, inseguridades, miedos. Es como ver todo un plan de trabajo pendiente para salir reforzado y más sabio de este período.

Una buena manera de salir del aturdimiento es tener un plan de acción, un método a seguir que te dé una pauta y unos objetivos concretos. Para eso hay que hacer un trabajo sincero de insight, ser muy honesto y valiente para aceptar todo lo que surja. Hay que tomarse ratos para pensar, analizar y sentir toda la removida interior que la crisis ha generado. Una excelente manera de hacerlo es escribir cada día como estás ,  lo qué piensas, qué te dices a ti mismo ( ser consciente de tu diálogo interno) , qué proyectas al futuro que te hace sentir así ( conocer tu peor pesadilla posible, ayuda mucho a desmontarla). Al escribir se hace más evidente las ideas reiterativas, los bucles de pensamiento, reflexionamos con un poco más de distancia, nos concienciamos de nuestras creencias y pensamientos, de nuestro diálogo interno y al releerlo podemos ir más allá del discurso y ser críticos y analíticos con el mismo. Sería una técnica de terapia narrativa autoaplicada.

Gestión en 3 pasos:

1-Ser consciente de qué puedes cambiar i/o aceptar de tu entorno postcrítico.
2-Ser consciente de que puedes cambiar i/o aceptar i/o aprender de ti mismo en el nuevo escenario.
3-ser consciente de tus emociones y trabajar con ellas sin negarlas. Si no puedes tu solo/a , pide ayuda a un terapeuta que sepa trabajar con emociones directamente.

Resultat d'imatges de en tres pasos

Como dijo el descuartizador, vamos por partes:

Paso 1, En entorno:

Las crisis provocan un cambio en nuestro entorno vital. Por ejemplo una pérdida material, una enfermedad o accidente, una pérdida sentimental o humana, puede dejar un nuevo escenario que lo puede cambiar todo. Puede haber un cambio de poder adquisitivo, de estilo de vida, de relaciones, de lugar, etc.
Hacer un reflexión profunda del nuevo entorno, incluso una lista de cambios, en la que distingamos que cosas podemos luchar para cambiar y que cosas debemos aceptar sin luchar, para no despilfarrar energía y focalizarse en las posibles soluciones.
No hay peor manera de malgastar energía que lamentándose. Frases como "porqué a mi" " no es justo" "no me lo merezco", etc. generan indefensión y victimismo que hacen sufrir para nada. La vida no es justa, o al menos no entendemos ni controlamos el concepto de justicia del universo. Ha pasado algo y no le voy a buscar explicaciones , sinó soluciones.
Si alguien puede ayudarte a hacer mejor tu entorno pídeselo. Pide una acción concreta y razonable que te ayude a reorganizarte, un consejo, un soporte logístico, un recurso...pero no un paño de lágrimas, eso descarga al principio pero no aporta nada útil.


Paso 2: el insight

Mirar hacia uno mismo buscando qué puedo aprender de lo que está ocurriendo, que cosas de mi han cambiado sin remedio o deben cambiar para que me adapte. Las crisis nos muestran con crudeza nuestras debilidades, nuestros miedos, nuestra inseguridad y ser consciente de eso nos hace más fuertes si lo trabajamos en positivo y más temerosos sinó lo hacemos. Las crisis te hacen crecer, aprender, cuestionar tus verdades, tus límites, tus creencias. Todo tu equilibrio interno ha cambiado, aprovecha el zarandeo para encontrar un nuevo equilibrio más estable.
También aquí escribir cada día lo que piensas de ti y de tus posibilidades puede ser muy terapéutico si cuestionas todo lo que escribes, si le das nuevos significados desde otras perspectivas. Eso sí requiere un trabajo intenso, justo en el momento en que el cuerpo de pide descansar y lamentarte, pero salvo que quieras instalarte en la queja y el "pobre de mi", será mejor hacerlo, ¿no?

Paso 3: la emoción

Nuestro sistema educativo y social sobrevalora lo racional y cognitivo sobre lo emocional, pero en realidad lo que nos hace estar bien o mal es cómo me siento, es decir, las emociones.
Tenemos muy poca autoconsciencia de la emoción, por eso lo dejo como tercer paso, porque los dos previos suelen aumentar la percepción física de la emoción ( ese nudo en la garganta, peso en el pecho, apretón en el estómago o en la barriga...)  es decir el feed-back somático de nuestro sistema nervioso autónomo que nos informa del mundo emocional. Racionalizarlo todo desatiende la emoción y eso nos enferma. Emocionalizarlo todo desatiende la razón y eso nos dificulta encontrar soluciones. Es decir que todo importa.
Cuando detectamos una emoción como un síntoma corporal hay que buscar que pensamientos la acompañan, que imágenes mentales, que diálogo interno, como nos sentimos. Eso nos da más consciencia de que nos dice esa sensación, nos permite identificar que la dispara y que la mejora.
Por ejemplo, de repente siento un nudo en el estómago y ganas de llorar...bien, respira hondo, acoge esa emoción y escudriña que pasa en tu mente que te dé información. Por ejemplo me descubro con una imagen mental catastrófica sobre el resultado de la crisis, o me estoy criticando por haber llegado a ese punto, o me estoy lamentando de mi suerte. Bien ahora sabes de que va esa emoción que te hace sentir mal y puedes enfrentarte a ella cuestionando esa imagen, diálogo o crítica, ponlo en dudad, dale alternativas, busca soluciones hasta que la emoción que te ha guiado a ese entendimiento se calme.
A veces la emoción es tan intensa que hay que ayudarse de cambios físicos como hacer deporte, salir al aire libre, leer algo interesante, hablar con alguien DE OTRA COSA, porque hablar una y otra vez de como me siento alimenta el bucle y de momento descargo pero refuerzo la emoción.
Es un trabajo personal intenso que durará lo que cada uno necesite, pero que dará como resultado un gran avance de autoconocimiento, un cambio en nuestra escala de valores y más fortaleza y recursos para el futuro.
Resultat d'imatges de crisis

En resumen, acorta el tiempo de lamentarte, ponte en marcha cuanto antes, focaliza en cambiar o aceptar el nuevo escenario de tu entorno y en ti mismo y aprovecha para aprender a indagar en tus emociones.
Pide ayuda si la necesitas a quién sepa dártela, no será debilidad, será puro pragmatismo y ganas de superar el bache cuanto antes.


No hay comentarios:

Publicar un comentario